Ouistreham

Het strand en de veerboot

De vuurtoren

De kerk

De bioscoop

Arromanches-les-Bains

Phoenix-caissons van de Mulberryhaven

Arromanches-les-Bains is één van de twee plekken waar in de Tweede Wereldoorlog een Mulberryhaven is aangelegd, om de invasie van de Geallieerde troepen te kunnen blijven bevoorraden.

De Mulberryhaven van Arromanches-les-Bains was een van de twee Mulberryhavens die in 1944 na de landing in Normandië werden aangelegd. Deze haven bij Arromanches-les-Bains was nodig om na de invasie de geallieerde troepen te kunnen blijven bevoorraden en groot materieel aan land te kunnen brengen. Hiervoor was het nodig dat schepen met een grote diepgang konden aanmeren. De bestaande zeehavens in Normandië waren moeilijk in te nemen en zouden naar verwachting ook door de Duitsers onklaar worden gemaakt.

Met de aanleg van de tijdelijke haven is werd op 7 juni 1944 gestart door het tot zinken brengen van oude oorlogs- en vrachtschepen (de z.g. Blockships waaronder de Nederlandse kruiser Sumatra). Op deze wijze ontstond een golfbreker met een totale lengte van ca. 7 km. Hierop volgend werden aan de zeezijde achter de gezonken schepen, zogenaamde Phoenix-caissons tot zinken gebracht.

Deze caissons waren in het geheim vooraf al in Engeland vervaardigd en elk voorzien van een kanondek met Bofors-luchtafweergeschut geschutskoepel. In de luwte van de golfbreker werden, uit stalen pontons opgebouwde, drijvende loskaden aangelegd (de 'Whale' of 'Lobnitz-pieren'), die via drijvende bruggen verbinding kregen met de stranden van Arromanches. Deze rechthoekige pontons van beton en staal waren op vier hoeken voorzien van 30 meter lange, beweegbare, steunpilaren. Door middel van deze steunpilaren konden de pontons de getijdebewegingen volgen en kon onafhankelijk van het getij ononderbroken worden gelost. Om de loscapaciteit van de pontons te vergroten werden betonnen pontons als een soort tussenkaden, tussen de verankerde (hoofd-)kade pontons geplaatst. De lospontons werden door middel van drijvende pieren verbonden met het vaste land. De genie had alles nauwkeurig voorbereid en zorgde dat bij de bouw van de haven ook goede afvoerwegen werden aangelegd richting het achterland.

Bayeux

Deel van het tapijt van Bayeux

Bayeux ligt ongeveer 270 km van Parijs en 31 km van Caen, niet ver van Het Kanaal vandaan. De stad is bekend om het Tapijt van Bayeux. In de stad staat een beroemde kathedraal.

In het jaar 890 wordt de stad door de Noormannen verwoest, maar de stad wordt al snel weer hersteld. In 1077 wordt, in opdracht van de bisschop Odon de Conteville, de halfbroer van Willem de Veroveraar, begonnen met de bouw van de kathedraal Notre-Dame. Tijdens de Honderdjarige Oorlog wordt Bayeux in 1450 belegerd door de troepen van koning Karel VII.

In de Tweede Wereldoorlog is Bayeux de eerste grotere plaats die op D-Day bevrijd wordt. In de avond van 6 juni 1944 komen de eerste Britse troepen van Gold Beach aan bij de stad. Daar ondervinden zij geen weerstand van de Duitsers. Hierdoor blijft de stad de verwoestingen van straatgevechten bespaard. Op 7 juni wordt de stad bevrijd. Op 14 juni houdt generaal Charles de Gaulle zijn eerste toespraak in bevrijd gebied. De regering van het bevrijde Frankrijk zetelt enkele dagen in Bayeux en Bayeux wordt voor die periode tot hoofdstad van het bevrijde Frankrijk verklaard.

Bayeux is vooral bekend om het Tapijt van Bayeux, ook bekend als het Wandkleed van Bayeux. Het wandkleed verbeeldt het verhaal van de invasie in Engeland door Willem de Veroveraar en de daaropvolgende veldslag bij Hastings. Het wandkleed is zeventig meter lang en vijftig centimeter hoog. Eigenlijk is het geen wandkleed, maar een borduurwerk. Volgens de overlevering heeft koningin Mathilde, bijgestaan door haar hofdames, het kleed geborduurd, maar waarschijnlijk is het in Engeland gemaakt, ongeveer twintig tot dertig jaar na de gebeurtenissen waar het over vertelt.

Het tapijt van Bayeux maakt deel uit van de schat van de kathedraal van Bayeux en heeft vele gevaren doorstaan : branden in de 12e eeuw, plunderingen en vernielingen tijdens de Honderdjarige Oorlog, de godsdienstoorlogen en de Franse Revolutie. In november 1803 werd het tapijt voor het eerst uit Bayeux gehaald en tentoongesteld in het Louvre. Na enige tijd kwam het weer terug naar Bayeux, om daar sinds 1842 tentoongesteld te worden. Eén uitzondering hierop is dat het tijdens de Tweede Wereldoorlog in het kasteel van Sourches (departement Sarthe) veilig werd bewaard. Na wederom een tussenstop in het Louvre gemaakt te hebben, keerde het in maart 1945 terug naar Bayeux. Tegenwoordig is het tapijt te bezichtigen in een speciaal daarvoor ingerichte gang in het voormalige Groot-Seminarie, een groot bouwwerk uit de 17e eeuw.

Bénouville

De Pegasusbrug

De Pegasusbrug, een belangrijk doelwit tijdens de Operatie Overlord, ligt over het kanaal van Caen en verbindt Bénouville met Ranville.

De brug, ook wel bekend als de Bénouville-brug, was een van de belangrijke in te nemen doelen door de Britse 6e Luchtlandingsdivisie tijdens de Landingen in Normandië. De brug verkreeg de naam Pegasus, omdat de Britse luchtlandingstroepen het vliegende paard Pegasus als schouderembleem hadden.

De aanval op de Pegasusbrug werd geleid door Majoor John Howard. Hij had twee opdrachten: de Pegasusbrug veroveren en de brug over de Orne die 360 meter verderop lag. Hij was de leider van de eenheid die op D-day als eerste met de Duitsers in gevecht zou zijn.

Het Mémorial Pegasus, een museum dat werd gebouwd om de gebeurtenissen van die dagen te herdenken, werd in de onmiddellijke nabijheid van de Pegasusbrug opgetrokken. Het meest prominente item van het museum is de brug zelf. In 1993 is de originele brug in zijn geheel vervangen door een grotere modernere brug. Deze nieuwe brug heeft echter wel het ontwerp van de oude brug. De oude brug was te smal en was niet stevig genoeg voor zwaar verkeer. De Fransen wilden de brug eerst uit elkaar halen, maar Britse veteranen wisten de brug voor het symbolische bedrag van één pond te kopen. De brug lag zes jaar lang in een open, verlaten veld, terwijl er geld werd ingezameld om de brug een mooie plaats bij het museum te geven. Naast de brug zijn in het museum nog voorwerpen te vinden die betrekking hebben op de operatie.

Caen

Het kasteel van Caen

Caen ligt 15 kilometer landinwaarts vanaf Het Kanaal. De rivier de Orne doorsnijdt de stad. Caen draagt ook de bijnaam van stad met honderd klokken.

Na de Romeinse overheersing bestond er reeds een nederzetting die de naam Gadomus droeg. In de Gallo-Romeinse periode was er een dorpskern rond de huidige Abbaye aux Hommes (mannenabdij) met een kerk gewijd aan Saint-Martin. De streek rond Gadomus werd aan het eind van de 10e en het begin van de 11e eeuw verschillende keren geteisterd door Vikingraids. Het was pas onder Willem de Bastaard, de latere Willem de Veroveraar, dat de rust weerkeerde. De hertog liet op de heuvels vlak buiten de nederzetting een citadel bouwen die uitkeek over het dorp en de rivier de Orne. Daarnaast stichtte hij ook rond 1060 de abbaye aux Hommes en haar abdijkerk Saint-Étienne. Zijn gemalin Mathilde gaf in dezelfde periode de opdracht om een abbaye aux Dames te bouwen met de abdijkerk Église de la Trinité. Daarnaast gaf hij ook opdracht om stenen omwallingen te construeren. In 1083 werd Mathilde van Vlaanderen begraven in de abbaye aux Dames. Vier jaar later werd het lichaam van Willem de Veroveraar bijgezet in de kerk van de abbaye aux Hommes. In 1204 werd het hertogdom Normandië toegevoegd aan de Franse kroon onder Filips II Augustus en trad Caen de middeleeuwen binnen.

Bijna 600 jaar voor de verwoestingen door de Tweede Wereldoorlog werd de stad vergelijkbaar verwoest door toedoen van Eduard III van Engeland in 1346. De stad was toentertijd de rijkste van de regio en koning Eduard wilde het met zijn leger plunderen. Op 26 juli 1346 werd de stad belegerd en geplunderd na het beleg van Caen waarbij 3000 burgers omkwamen en een groot deel van de commerciële wijk werd verwoest. Alleen het kasteel van Caen weerstond de belegering, ondanks pogingen om dit ook te belegeren. Na een paar dagen vertrokken de Engelsen naar het oosten, waar ze de Slag bij Crécy uitvochten.

Gedurende de Slag om Normandië tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Caen begin juli 1944 door vooral het British I Corps bevrijd, een maand na de landingen in Normandië. Britse en Canadese troepen wilden de stad al eerder, op D-Day innemen, maar werden tot 9 juli opgehouden. Toen werd de stad hevig gebombardeerd gedurende Operatie Charnwood, waarbij een groot deel van de stad werd verwoest, maar bood de geallieerden wel de kans om de westelijk gelegen wijken in te nemen.

Colleville-sur-Mer

Zicht op de begraafplaats

De Normandy American Cemetery and Memorial is een Amerikaanse militaire begraafplaats en monument ter nagedachtenis aan de overleden Amerikaanse soldaten ten tijde van de Slag om Normandië, Tweede Wereldoorlog.

Op 8 juni 1944 stichtte het Amerikaanse 1e leger de eerste tijdelijke begraafplaats in St. Laurent. Dit was de eerste Amerikaanse begraafplaats op Europese bodem ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog werd de huidige begraafplaats gevestigd op een korte afstand van de originele plaats. Frankrijk heeft het stuk land waar de begraafplaats zich bevindt, toegekend aan de Verenigde Staten. Tot op de dag van vandaag is dit stuk Frans grondgebied in leengebruik bij de Amerikaanse overheid.

De grootte van de begraafplaats is ongeveer zeventig hectare. De begraafplaats is rechthoekig van vorm en de hoofdpaden liggen in de vorm van een Latijns kruis. Binnen, dicht bij het bezoekerscentrum, is een half cirkelvormig gedenkteken met een herdenkingstuin te vinden en een muur met vermisten aan de achterkant, hetgeen het grootste deel van de oostkant van de begraafplaats beslaat.

Aan de westkant overziet men vanaf het gedenkteken een grote reflecterende vijver, twee vlaggenstokken waaraan de Amerikaanse vlag wappert, de grafstenen en de kapel.

De begraafplaats is dagelijks geopend tussen 9:00 - 17:00. Op slechts twee dagen in het jaar, 25 december en 1 januari, is de begraafplaats gesloten voor publiek bezoek. Wanneer de begraafplaats voor het publiek is geopend, is er een personeelslid aanwezig in het bezoekersgebouw, die vragen kan beantwoorden en uitleg verschaffen over de graven en het monument.

In het bewaakte bezoekerscentrum/museum staan computers met touchscreen waarin men overledenen kan zoeken die op alle Amerikaanse kerkhoven begraven liggen. Ook worden er films afgespeeld en uitrustingsstukken tentoongesteld. Aan het einde van de rondgang komt men een uitbeelding tegen van een oorlogsgraf zoals het gebeurde aan het front.

Deauville

De beroemde wandeling weg 'Les Planches'

Deauville is de parel aan de 'Côte Fleurie' of Blomenkust. Deze Badplaats is wereldberoemd geworden als ontmoetingsplaats van filmsterren. Ze werd op 22 augustus 1944 bevrijd door 2500 Belgische en Luxemburgse soldaten van de Belgische 1e Infanteriebrigade (ook wel Brigade Piron).

Deauville was vroeger een boerendorp op een heuvel, de Mont Canisy. Er woonden een paar honderd mensen rondom de Saint-Laurent kerk. Om de heuvel lagen moerasige weilanden waar het vee kon grazen. In 1858 bedacht de hertog van Momy, een halfbroer van Napoleon III, dat bij Deauville een mooie badplaats zou kunnen worden ontwikkeld met een treinverbinding naar Parijs. Hij besloot geld te investeren en liet een aantal villa's bouwen en de eerste renbaan. Na de eerste Wereldoorlog werden de eerste hotels en het casino gebouwd.

Deauville heeft een zeewaterzwembad, twee renbanen voor de paardensport en het vierde een casino van Frankrijk.

Zoals ten tijde van Coco Chanel ademt Dauville nog steeds elegantie en stijl uit. Hier flaneren wordt voor velen een echt genot. Voor watersporters is de pleziehaven een absolute must. Bezoekers van over de hele wereld zullen het hotelaanbod, de baduitrusting en de sfeer van het Casino weten te waarderen.

De Weg 'les planches' langs het fijne zandstrand is beroemd voor de strandcabines die de namen dragen van de filmsterren die ooit Deauville bezocht hebben. Veelkleurige parasols en strandzetels zijn de noodzakelijke toebehoren om volop van het Normandische licht te kunnen genieten, licht dat de impressionisten zo dierbaar was, een magische cocktail van zon, golven en wolken die spelen met zonnenstralen. Her jaarlijkse festival van de Amerikaanse film trekt talrijke filmsterren en betenkent een jaarlijks hoogtepunt in Deauville. Zonder echter de paardenkoersen, waar zeken niet de minst bekende paarden vanuit het koerscircuit elkaar bakampen.

Honfleur

Het pittoreske haventje

Honfleur is een Normandische havengemeente gelegen op de zuidelijke rand van het estuarium van de Seine, tegenover Le Havre. Nabij Honfleur ligt de Brug van Normandië.

Honfleur wordt vooral voor haar oude schilderachtige haven bekend, gekenmerkt door zijn huizen aan de bedekte voorgevels van leien, en om dikwijls door artiesten vertegenwoordigd te worden, waarvan met name Gustave Courbet, Eugène Boudin, Claude Monet en Johan Barthold Jongkind, die de School van Honfleur heeft opgericht, die tot het verschijnen van de impressionistische beweging bijdroeg. De kerk Sainte-Catherine, die een klokkentoren bezit die van het hoofdgebouw is gescheiden, is de grootste kerk in hout van Frankrijk.

De kerk Sainte-Catherine is opgedragen aan de populaire middeleeuwse heilige Catharina van Alexandrië wiens miraculeuze lichaam zou ontdekt zijn op de Sinaïberg. Zij wordt boven de deur van de klokkentoren van Honfleur afgebeeld met zwaard en wiel-Het Catharinawiel, dat volgens de legende brak toen men er haar op wilde dood folteren. De oorspronkelijke kerk werd tijdens de Honderdjarige Oorlog vernield. In de 15de eeuw waren het de scheepstimmerlui die het heft in handen namen en de kerk volledig reconstrueerden, maar die wel helemaal opnieuw in hout optrokken. De kerk werd gescheiden van de klokkentoren door een klein pleintje, om het overslaan van brand te voorkomen. Het eerste schip, uit de tweede helft van de 15de eeuw, net na de Honderdjarige Oorlog, lijkt op een omgekeerde romp van een boot. Het geheel toont gelijkenissen met een Noorse middeleeuwse staafkerk. Later werd de klokkentoren gebouwd, en in de 16de eeuw volgde een tweede beuk, waarvan de koepel overeenkomt met de houten gewelfbouw van bescheiden gotische kerkjes.

Lisieux

De Basiliek van Lisieux

Lisieux is een katholiek bedevaartsoord voor de heilige Theresia van Lisieux. Op 23 augustus 1944 werd Lisieux bevrijd door de geallieerden.

Lisieux was vroeger bekend vanwege zijn stadsbeeld met gotische en renaissancehuizen in vakwerk, maar het grootste deel van de oude stad werd verwoest bij het bombardement in 1944. De kathedraal Saint-Pierre bleef gespaard. Ze werd gebouwd in de 12e en 13e eeuw in vroeg-gotische stijl.

Aan de rand van de stad staat een grote aan Theresia gewijde basiliek. Met de bouw ervan werd begonnen in 1929 en in 1937 werd de kerk ingewijd. De kerk is gebouwd in neoromaans-Byzantijnse stijl, geïnspireerd op de Sacré-Cœur in Parijs.

Lisieux is beroemd over de hele wereld dank zij Thérèse Martin, beter bekend als de Heilige Thérésia van het Kind Jezus. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Lisieux als het tweede belangrijkste bedevaartsoord in Frankrijk wordt aanzien. Elk jaar komen zo een 700.000 bedevaarders naar de Basiliek, gebouwd ter ere van deze heilige (de grootste kerk in Frankrijk gebouwd in de 20ste eeuw).

Le Mont Saint-Michel

Zicht op de Mont Saint-Michel

De Mont Saint-Michel is een klein, rotsachtig schiereiland. Het ligt ongeveer 1 kilometer uit de kust. Op het eiland staat een abdij, gebouwd tussen de elfde en zestiende eeuw.

De abdij van Mont Saint-Michel werd rond 700 gesticht door de heilige Aubert, die op de toen nog door het bos omringde berg in eenzaamheid kwam bidden. Volgens de legende zou de Aartsengel Michaël verschenen zijn aan Aubert, die visioenen kreeg over een kerk op de rots. Michaël beval de monnik tot drie maal toe om op die plek een kerk op te richten, en de monnik begon in 708 aan de kerk op de rotspunt, dicht bij de kust, te bouwen.

In 709 was de kapel af en konden er 100 mensen in. Volgens de overlevering vond in maart 709 de stormvloed plaats waarbij de heuvel in zee kwam te liggen. In de loop van de tijd bouwden de monniken op die plek een klooster, en vergrootten de kapel tot een kerk. In de 9e eeuw en de eerste helft van de 10e eeuw was er maar alleen een klooster op het rotseiland. Het kon bereikt worden met een sloep of een schip. Dat was ook nodig voor de bevoorrading van het klooster. In 966 kwamen de Normandiërs – nazaten van de Noormannen – op het rotseiland. Ze bouwden onderaan en rondom het klooster op de rotshellingen, woonhuizen. De Normandiërs, die destijds al vrij snel het christendom met veel enthousiasme hadden omarmd, woonden daar voortaan met hun gezinnen. De Benedictijnen mochten er blijven. De stenen waarvan de kerk en het klooster gebouwd werden, kwamen van de eilanden Jersey en Guernsey, die op 22 km van de rots liggen. De kloosterlingen en inwoners van Avranches kapten de stenen van de eilanden en brachten ze per schip tot aan de voet van de rots. Een groot raderwiel dat binnen de kloostermuur aan de westkant stond, werd rondgedraaid door 4 of 5 personen, om de bouwstenen langs de rotshelling naar boven te hijsen. Dit grote rad is nu nog altijd te zien in het klooster.

Vanaf het ontstaan van de Mont Saint-Michel was de rots altijd omgeven door de zee, ook als het laagwater was. Rond 1400, toen Engeland in oorlog was met Frankrijk, werd het woud van Scissy, dat voor de rots en langs de kust 40.000 hectare besloeg, voor een deel afgebrand door oorlogshandelingen. Het woud werd tijdens de Honderdjarige Oorlog bijna geheel afgebrand en omgekapt voor hout. De Engelsen en Fransen voerden slag op het strand voor de Mont Saint-Michel. Het dorp aan de voet van Mont Saint-Michel werd verwoest en het klooster in brand gestoken, evenals het woud. Het bos hield het zand tegen, dat met de bijna altijd zuidwestelijke wind werd meegevoerd. Zo kon de Mont Saint-Michel niet verzanden. Maar nadat het woud voor een groot deel verdwenen was, begon de verzanding rondom de rots door de voortdurende zeewind. Zo komt het dat het rotseiland nu in een “op een woestijn lijkende” vlakte van zand ligt. Met springtij komt de zee toch tot aan de voet van de rots. Het getij komt dan zeer snel op. Een ruiter te paard had moeite om de vloed voor te blijven. Niettemin blijft het erg ondiep. Na de springvloed is het erg gevaarlijk om rond het rotseiland van de Mont Saint-Michel te wandelen. Er ligt dan overal drijfzand. Na elke springtij verleggen onderzandse riviertjes zich en de kans op wegzinken in het verraderlijke zand is levensgroot.

In 1979 werd de Mont Saint-Michel met abdijcomplex en de omliggende baai uitgeroepen tot werelderfgoed door de UNESCO.